Wat heeft Parijs te maken met Al Pacino?

Parijs, de stad van l’art en l’amour. Misschien denk je nu meteen aan het Louvre en de Moulin Rouge, of aan het nummer Parijs van Kenny B met dat fantastisch heerlijke gitaar-introotje, maar eigenlijk zit die romantiek in de hele stad. Tenminste, als je er oog en oor voor hebt.

In juli 2015 verbleven we een dikke week in Parijs. Middenin het centrum, want dat vinden we altijd belangrijk bij zo’n stedentrip. De stad lag er prachtig bij. Het was warm en zonnig en daardoor kon je lekker uitpuffen in het gras van Musée Rodin, even lunchen op een bankje op het rustige Place Dauphine en lekker lang op de trappen van l’Opera blijven hangen, terwijl een Amerikaanse straatmuzikant alvast voorsorteerde op een glansrijke carrière. En ’s avonds de dag aftoppen met een drankje bij de verlichte Eiffeltoren. We hadden het kortom niet slecht.

Ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar bij mij heeft muziek altijd een onmiddellijke associatie met dingen, mensen of gebeurtenissen. Op weer zo’n mooie dag liepen we door de metrogangen van Parijs. In de verte hoorde ik de klanken van wat je weemoedig vrolijk/romantische muziek zou kunnen noemen, muziek die precies past in zo’n Parijse metrogang. “Hé, scent of a woman!”, zei ik tegen Annemarie. Het was Por una Cabeza, uitgevoerd door een groepje violisten en cellisten.

Por una Cabeza is muziek die gespeeld wordt in de beroemde tangoscène in de film Scent of a Woman met Al Pacino in de hoofdrol. Pacino speelt de rol van de blinde, knorrige en botte ex-militair Frank Slade die nog één keer een weekend de bloemetjes buiten wil zetten voordat hij eind aan zijn leven gaat maken. En dat doet hij met volle overgave, waarna hij “Woehaaa” zegt als het gaat zoals hij wil. Maar Slade is ook fijngevoelig en weet dames te imponeren door de naam van hun parfum te noemen. Dat doet hij ook bij de mooie vrouw die in een sjiek restaurant op haar partner wacht. En dat mondt uit in de tangoscène.

Het is te mooi om waar te zijn natuurlijk en zo Amerikaans als wat, maar romantisch van een ontwapenend mooi niveau en prachtig gespeeld. Voor zijn rol in Scent of a Woman kreeg Pacino zijn eerste Oscar. Tegenspeler Gabrielle Anwar moest overigens wel bijkomen van haar dansavontuur met de acteur, haha!

Het is mooi hoe muziek dingen naar boven kan halen. En over romantiek gesproken: de tango dansen in een peperduur restaurant is misschien wat hoog gegrepen, maar wat dacht je van een klein gebaar in de vorm van dit kaartje? En vergeet dat Valentijnsgedoe: stuur je kaartje gewoon nu meteen, of over een maand, of als de lente begint. Romantiek zit niet vast aan een datum…

Hoe denk jij over romantiek? Reageren mag!

Groeten!
Gerard

- - -

Meer van dit soort blogs lezen?

Wil je meer van dit soort bespiegelingen lezen en geen blogs mislopen? Abonneer je dan op de Hollyworks-update. Je ontvangt gemiddeld één keer per maand een update.

- - -